Als ik dit schrijf ben Ik 46 jaar oud en heb sindsdien geen minnaar of seksueel contact meer gehad. Ja een keer iemand meegenomen uit de homobar. Ik had de hele avond gezellig met die jongen zitten praten. Ik zei tegen hem “Volgens mij ben jij net zo zenuwachtig als ik, maar heb je zin om straks mee naar mijn huis te gaan. Je kunt blijven slapen”. Dat wilde de jongen graag. Het enige dat ik mij kan herinneren dat ik een groot 2 persoonsbed had. Alleen had ik nog geen passend matras. Er lagen 2 veel kleinere 1-persoonsmatrassen die. En bij elke beweging die we maakten zwierven we door het hele bed. De dagen erna stikte ik van de jeuk in mijn kruis. Mijn wijze vriendin Bernardine wist dat ik ’platjes’ had zoals zij dat noemde. Schaamluis opgelopen tijdens de sex met de jongen uit de bar. Een flesje Nouri haarwater deed wonderen. Spoedig was de jeuk over. Maar ik was flink klaar met het oppikken van vreemden.
Het gaat prima met mij en ik heb veel herinneringen aan de jaren die ik heb beschreven. Je zou kunnen zeggen dat ik een gelukkig man ben. Ik heb de afgelopen jaren wat problemen gehad met mijn gezondheid, maar het gaat nu goed. . Ik ben niet meer op zoek naar liefde omdat ik erachter kwam dat het vooral jongere jongens zijn die mij interesseren, en die slechts een paar kilometer op mijn lange levensweg willen bewandelen voordat ze hun eigen weg moeten gaan zoeken. En ik kan gewoon niet nog eens afscheid nemen.
De enige met wie ik nog contact heb is Nico die al 13 jaar in Indonesië woont. Hij is nu 67 jaar en was onlangs op de nationale televisie te zien vanwege al het goede werk dat hij in Indonesië doet voor mensen met het syndroom van Down. Het maakt me verdrietig dat mijn enige echte vriend in het leven degene is met wie ik geen minnaar kon zijn. Nico is tot zijn dood in Indonesië gebleven een heeft een Stichting met gezinsvervangend tehuis achtergelaten.
