Op de laatste dag van deze demo week tekenden we bij een makelaar een huurcontract voor een huis in Mijas Costa, aan de Calle Rio Guadalimar / Res. El Ensueño, Urbanisatie Dã. Ermita.
Enkele weken later bracht verhuizer Kuiper onze gehele inboedel naar Spanje. Begin van het jaar hadden we alles nieuw gekocht, dus dat neem je mee. Dat was een kostbaar grapje.
Een half jaar later werd het restaurant van Cor gesloten door de politie. Hij bleek niet de juiste papieren te hebben voor live muziek. Een paar maanden later mocht de zaak weer open nadat allerlei instanties heel moeilijk hadden gedaan. Het personeel moest het diploma hygiëne behalen. De voorraad kelder moest aan allerlei eisen voldoen, enz. Maar live muziek was nooit meer mogelijk. Dus John en Arie zaten zonder werk, maar met het garantieloon van Cor die een man van zijn woord bleek te zijn. Sinds John niet meer optrad in het restaurant bleven de klanten weg. Uiteindelijk is het restaurant failliet gegaan. Het was natuurlijk fantastisch dat Cor ons door bleef betalen, maar we probeerden zo snel mogelijk nieuwe locaties te boeken.
Vooral in de wintermaanden, zo tussen oktober en april, was het heel moeilijk werken. Als er geen toeristen waren gingen de locaties bezuinigen op hun vaste lasten. Dan stond het salaris weer ter discussie. Nergens waren afspraken zwart op wit te maken, en het zou me niets verbazen als we uit de zwart geld pot betaald werden. John en ik deden alles wit. We hadden alle vergunningen, en de boekhouding werd door een officiële accountant gecontroleerd, en dus betaalde we behoorlijk belasting. Even ter vergelijking, in Nederland vroeg John in 2002 € 500,00 voor een optreden. In Spanje kregen artiesten € 85,00. Wij hebben altijd voor rond € 160,00 per avond gewerkt. In 2005 was het toeristenseizoen rampzalig. Alle hotels hadden in het hoogseizoen een bezetting van rond 40%. We verloren veel opdrachtgevers, en speelden uiteindelijk ook voor € 80,00 met een maaltijd.
